Het geheime ingrediënt

Deze avond keek ik Kung Fu Panda met mijn zoon. Hij kent de film zo ongeveer van buiten, maar het was lang geleden en wat doet een mens op een donkere, regenachtige avond… Zelf had ik de film slechts één keer gezien. Hij riep me bij zich voor een grappige scène, en anderhalf uur later zat ik nog steeds naast hem, terwijl ik smalend naar de ondertiteling keek.

De moraal van deze tekenfilm had me getroffen: het geheime ingrediënt. Dat geheime ingrediënt dat iemand tot een succes maakt. Tot een strijder. Na een harde training ontving panda de rol met dat gegeerde geheim van zijn meester, maar… de rol was leeg. Er stond niets op. Panda keerde terug naar zijn dorp, om weer noedels te bereiden met zijn vader. Als zijn vader vertelt dat het geheime ingrediënt van de noedelssoep is dat er geen geheim ingrediënt is, begrijpt panda het. Je moet erin geloven. In wat je doet, in wie je bent. Het geheim ingrediënt is geloven met overgave. Hij keert terug, verslaat de vijand en wordt geprezen als ware krijger. Die vreemde schildpad die de voorspelling deed had dan toch gelijk.

Hoeveel mensen kijken vandaag in de spiegel en geloven niet in zichzelf? Weten niet wie ze zijn, welke speciale talenten ze hebben of wat hun missie is. Of zoeken het te ver. Zoeken aansluiting bij groeperingen, organisaties allerhande, om een identiteit te krijgen, en antwoorden op hun vragen. Dat kan handig zijn als hulpmiddel, maar het essentiële element is precies wat er op de rol stond: je spiegelbeeld. Als je jezelf meeneemt in alles wat je doet, je echte diepe zelf, diegene die jij vanbinnen werkelijk bent en waarbij je voelt dat alles juist zit,  word je een ware krijger.