Klapstoeltjes

Waar is de tijd dat mensen zich, na de dagbesteding die werk of huishouden betrof, gezellig buiten zetten? Op een klapstoel of een bank, in de voortuin, aan de straatkant. Om gezellig een praatje te maken met de buurtbewoners.

Vandaag trekken we moe de deur toe als we van het werk komen. We hebben honger en willen afleiding in de vorm van schermcultuur. Of we hebben onszelf nog vrijetijdsactiviteiten zoals sport opgelegd die we moeten vervullen.

Van mijn patiënten leer ik over de eenvoud van het leven vroeger. Toegegeven, je kon minder, maar dat bracht ook rust, en minder keuzestress. Het leven was eenvoudig. Er waren minder opties en er was meer gemeenschap. 

Die gemeenschap vond je niet enkel in de kerk op zondag. Je vond haar ook in kapelletjes, dat waren ontmoetingsplaatsen. Je vond haar in de straat, waar mensen uit hun vier muren traden in plaats van erin. Je vond haar in het park. 

Het moderne leven met zijn vernunftige technologieën biedt ongetwijfeld veel voordelen, maar op het gebied van gemeenschap boeten we in.

En stiekem verlang ik naar klapstoeltjes in de voortuin van mijn buren. Dan kan ik hen vertellen hoe mijn dag was. En vragen naar de hunne.